☰
Citadelic festival 2023
26 MEI - 21H MAIN STAGE
James Brandon Lewis 'Eye and I' Trio (US)
“A saxophonist who embodies and transcends tradition” (The New York Times)
James Brandon Lewis is in iets meer dan een decennium één van de meest gevierde jonge artiesten in de jazz geworden - een artiest die een niche heeft veroverd voor zijn unieke mix van gospel, blues en R&B met de opruiende saxofoonverkenningen van John Coltrane, Albert Ayler en Sonny Rollins. Zijn optreden valt samen met de release van zijn nieuwe ANTI Records-opname, Eye and I. His Live Trio heeft een elektrische bassist Josh Werner en drummer Chad Taylor.
In 2021 beleefde saxofonist en componist James Brandon Lewis een doorbraak in zijn carrière met zijn tiende album, The Jesup Wagon. Geïnspireerd door de mobiele landbouweducatie-inspanningen van uitvinder George Washington Carver, werd de liederencyclus door critici geprezen om zijn droomachtige mozaïek van gospel, folk-blues en catcalling brassbands. Het werd door Jazz Times en Downbeat en een aantal internationale jazztijdschriften uitgeroepen tot Album van het Jaar, en het vestigde Lewis als een van de provocerende muzikale stemmen van zijn generatie.
Onderweg trok Lewis de aandacht van veel improviserende artiesten, met name de saxofonist en jazzgod Sonny Rollins, die niet vaak uitbundige lof uitspreekt. Geroerd door het diepe, geestzoekende geluid van Lewis, zei Rollins “When I listen to you, I listen to Buddha, I listen to Confucius … I listen to the deeper meaning of life. You are keeping the world in balance.”
Nadat het lofkoor tot rust was gekomen, begon Lewis onvermijdelijk na te denken over de volgende stappen. Het waren de afnemende momenten van pandemische paniek, en hij wist dit: hij stond te popelen om te spelen. Hij wist ook dat hij niet geïnteresseerd was in een ander buitenmuzikaal onderzoeksproject zoals The Jesup Wagon. Hij nam de tijd om na te denken over de tien jaar die hij als muzikant in New York City had doorgebracht, en over de ervaringen die hij had opgedaan met het leiden van zijn eigen groepen, terwijl hij de kans greep om zich te mengen met punkbands en hiphop-MC's en freejazz-titanen. Hij dacht aan de momenten waarop hij zich het meest levend voelde. Ze deelden een eigenschap: het waren geen cerebrale oefeningen in high-concept zwaarte. Ze gebeurden toen hij los was, in het moment, rennend op puur visceraal instinct.
“I come from the generation that went to school to learn music,” zegt Lewis, een zelfverklaarde zoeker en oude ziel van negenendertig die zijn bachelor deed aan Howard University in Washington DC en zijn master behaalde aan Cal Arts, waar hij studeerde bij Charlie Haden en anderen. “What happens in that environment is everything becomes overly complicated. [After Jesup Wagon] I was aware about how inside my head I tend to get. I started thinking about the importance of breaking out of those thought patterns from school. At this point I have a kind of trained intuition, to know where stuff is supposed to go. I began to challenge that, and the more I did, the more I became obsessed with the basics.”
Dat stuurde Lewis op wat een grondige, revitaliserende zuivering van zijn artistieke trukendoos werd. Hij schrapte compositorische complexiteiten en concentreerde zich in plaats daarvan op serieuze, zingbare melodieën. Hij vermeed enkele van de mooie jazzakkoorden. Hij verkende volksliedthema's zoals die hij speelde met Mark Ribot op het opzwepende Songs of Resistance 1942-2018, wat hem onder de aandacht bracht van muzikanten buiten de jazzwereld. Vervolgens mediteerde Lewis over de instrumentale configuratie die het meest geschikt was om zijn nieuwe ideeën aan het licht te brengen. In plaats van te schrijven voor een grote groep, of zelfs een blazerssectie, voelde hij zich aangetrokken tot een mager, onconventioneel powertrio: tenorsax, elektrische cello en drums.
En hij verruilde de esthetische manifesten die hij bij eerdere albums had gevoegd (zie An Unruly Manifesto) voor een simpel credo van een punkband in de kelder: Chasing energy. Bovenal. Dit proces van strippen leidde direct tot Eye of I, het verkwikkende, soms angstaanjagende, verrassend diverse Anti Records-debuut van Lewis. Het is een plaat vol leven met de rommelige contrasten van het leven in de Verenigde Staten rond 2022 – de ene minuut dissonant en de volgende gracieus/gebeds; geanimeerd door woede en twist, evenals de mogelijkheid van een oplossing; gelijke ruimte houden voor uitingen van standvastig geloof en wilde spontane skronkage.
Ribot, een oude bewonderaar, pleitte voor ANTI- om Lewis te contracteren, zijn gepassioneerde boodschap beschrijft Lewis enthousiast als een bewaarder van de erfenis van John Coltrane:“James Brandon Lewis’ solos are like a jumbo jet. You need to give them plenty of runway space to take off and land. Because they’re huge, not just in terms of sound, chops, soul, ideas, energy, and originality, (although they have all these in abundance), but because they’re carrying a precious cargo: the living legacy of John Coltrane. I’m not talking about some skillful ‘young lion's’ reproduction of a historic jazz sound, but a young artist’s courage to take up the spiritual challenge—to channel what needs to be channeled now.”
ANDERE CONCERTEN 26 MEI
met de geweldige steun van De Vlaamse Gemeenschap en de Stad Gent
website © lepetitchevalier 2023