Citadelic

nocturne SMAK MUSEUM
Jan Hoetplein 1, Gent
LATE DONDERDAG - 5 JANUARI

concerts en activiteiten tijdens de nocturne van het museum met tentoonstellingen
+
* Philippe Van Snick dynamic project
* Rose Wylie picky people notice...
* Marc De Cock: Een denkbeeldig portret in kunstwerken uit de Collectie Matthys-Colle & S.M.A.K.
* Broodthaerskabinet

tickets:

Citadelic trapt 2023 af met het "Unity" programma van de Iraanse kamanchehspeler MOSTAFA TALEB, op zijn fragiel en wondermooi historisch, traditioneel Perzisch instrument, ons vredeoffer.
Dan maken we ruimte voor een tweede set, niet voor de meest gevoelige oortjes, waarbij visual artist PETER PUYPE en architect ROBIN SCHAEVERBEKE voor het eerst in het openbaar hun punkjazzdemonen ontketenen met KLINKER.

20H: MOSTAFA TALEB: "Unity", een Solo voor Kamancheh

Be like a flower that even gives its fragrance to a hand that crushes it.

Mostafa Taleb, componist en improvisator, kwam in 2016 vanuit Iran naar Brussel. Zijn talent en muzikale persoonlijkheid stelden hem in staat de moeilijkheden van ballingschap te overwinnen en een solide reputatie op te bouwen als kamancheh-speler en zanger. Zijn focus ligt op vernieuwing in de Perzische klassieke muziek (Perzische ensemble Hamnava en Illumination). Op uitnodiging van de bekende viola da gambaspeler Jordi Savall speelde hij met ensemble Orpheus XXI talloze concerten door heel Europa. Momenteel is hij betrokken bij meer jazz georiënteerde projecten samen met onder meer Frédéric Becker en Ananta Roosens en heeft een project lopende in de Bozar.

In het SMAK brengt hij zijn nieuwe werk "Unity" voor improvisatie.

Mostafa, geboren in Lorestan (Iran), de thuisbasis van de kamancheh, oftewel de oude Perzische strijkviool, wil sinds kindsbeen af het leven van mensen raken door middel van muziek. Hij werd geïnspireerd door het zingen van zijn moeder in de hooreh-stijl, een onderdeel van de maqami-muziek, de oudste muzikale traditie in Iran, die al duizenden jaren mondeling wordt overgedragen. Een andere inspiratiebron was de volksmuziek in Lorestan, die elke fase van het menselijk leven begeleidt, van geboorte tot dood.

De kamancheh (ook kamānche of kamāncha of Perzisch: کمانچه) is een Iraans strijkinstrument dat verwant is aan de rebab, de historische voorouder van de kamancheh en de gebogen Byzantijnse lyra. De snaren worden bespeeld met een strijkstok met variabele spanning.

Mostafa Taleb - Kamancheh

21H: KLINKER, Kunst na Arbeid

Schaeverbeke en Puype, een eerste gesprek was ergens midden jaren 9tig, een overvol café op de Gentse Vlasmarkt: De Stax. Elkaar al jaren kennend ‘van zien’. Dit, zelfs al uit hun tiener dagen in Brugge. Beiden waren pas afgestudeerd. Schaeverbeke had een diploma van architect op zak en Puype had de vrije grafiek doorworsteld. De babbel leidde al snel naar het platenlabel waar het café naar genoemd was: Stax. Het was duidelijk dat er bij beiden een liefde was voor soul en funk.

Schaeverbeke zijn drum stond toen in de kelder van ‘het scheef huis’. Een gekende plaats voor de kleine Drum and Bass community in Gent. Het idee om samen te spelen, drum en bas, was een logisch vervolg. De vochtige kelder waar ze toen speelden stond gepakt met LP’s van DJ Soul, een gemeenschappelijke vriend, hij bediende het duo van turntabling.

Kort nadien vertrok Schaeverbeke naar Rotterdam en ging er aan de slag als architect. De afstand was te groot om geregeld samen te spelen. Schaeverbeke was in Rotterdam actief als drummer in de band ‘The New Earth Group’ (ze speelden oa. op North Sea Jazz – Den Haag). Ondertussen timmerde Puype aan zijn artistiek oeuvre als beeldend kunstenaar.

Puype was medewerker, bij opstart van Radio Urgent, van het alternatief muziekprogramma ‘Rommelkot’. Hij verzorgde de interviews met bands die passeerden in Democrazy. Zijn roots liggen in anarcho-punk en Amerikaanse hardcore. Met de band Factory Pilot bracht hij één plaat. Hij plaatste zijn woorden ook in verschillende punk fanzines. Deze weerspannige punkattitude, is nog steeds te merken in zijn spelen. Elke noot klinkt als een daad van verzet.

Toen Schaeverbeke terug in Antwerpen woonde duurde het niet lang voor hun instrumenten elkaars pad terug kruisten. Verrassend was het dat beide muzikanten zichzelf hadden ontwikkeld in dezelfde stijl. Beiden, nooit aanmodderend, hadden zich verdiept in jazz en impro. Puype had enkele jaren avondschool jazz gedaan en speelde contrabas in een lokale big band. Schaeverbeke had zich geëngageerd in Rotterdamse workshops met oa. Han Bennink.

De kogel was door de kerk toen Schaeverbeke zei dat hij eigenlijk zin had in ‘heavy shit’, zijnde: Mr. Bungle, Slayer, Converge, Painkiller, Napalm Death, Zorn, etc. Dit was voor Puype een signaal om serieus werk te maken van de verschillende muzikale paden die elkaar sinds jaren kruisten. Zonder de zin voor avontuur, de improvisatie, uit het oog te verliezen.

De aanzet tot ‘KLINKER’ is er gekomen toen ze eigen opnames en structuren naar elkaar stuurden. Beide muzikanten hadden geen zin om ‘vrijblijvend’ impro te brengen op de gekende thema’s, zoals gebruikelijk in jazz. Zonder veel poespas was het duidelijk dat er een interessante kruisbestuiving kan zijn van verschillende stijlen, terwijl de persoonlijke intensiteit het leidmotief is. Dit is de geborgenheid van ‘KLINKER’, die geen muzikale stijl ‘an sich’ nastreeft. Misschien was CBGB’s toch gevestigd in 52nd Street waar Charlie Parker in de jaren 40tig van de vorige eeuw nachten na elkaar zijn bebop salvo’s afvuurde? KLINKER, Kunst Na Arbeid

Peter Puype - Bass
Robin Schaeverbeke - Drums