Contact
Archief
ENG
1 dag festival
Bjorn Comhaire
1 dag festival
Rodrigo Fuentealba Palavicino, leidinggevende guitarist van de iconische band Fifty Foot Combo hebben we al meermaals met graagte een carte blanche gegeven. Ook voor deze editie van redlightblue, met een El Negocito, zeg maar Zuidamerikaanse toets, is hij weer van de partij. We stelden hem deze keer voor om in dialoog te treden met Gwen Cresens, Belgische bandoneonist en accordion actief in klassieke muziek en Jazz maar natuurlijk ook wereldmuziek, musette en tango.
Rodrigo Fuentealba Palavicino belandde als tweejarige in Sint-Niklaas als kind van linkse militanten die in 1975 in Chili het bewind van dictator Pinochet ontvluchtten. Hij raakt verslingerd aan muziek vanaf zijn twaalfde, eerst o.a. de Rolling Stones, Led Zeppelin en Jimi Hendrix maar uiteindelijk het gehele spectrum, van Bach over Slayer en Ray Barretto tot John Coltrane en Django Reinhardt. Als achtienjarige muzikale veelvraat beland hij in Gent op zijn achttiende en trekt in 1993 naar de Jazz Studio in Antwerpen. Bijklussen doet hij als jobstudent in de Vooruit waar hij zo ontelbare concerten jazz en geïmproviseerde muziek kan meepikken, maar ook dans- en theatervoorstellingen.
Na een passage bij Gabriel Rios en Novastar volgden nog bands, zoals Arsenal en Motek, maar toch wilde hij meer, als beroepsmuzikant en zoekt naar iets unieks. Na het bijwonen van een concert van de New Yorker Jonathan Kane, met drum, bas en vijf gitaren zette hij Manngold op, een band met twee drummers, twee gitaren en een bas. ‘De lijn zat in zijn hoofd: dynamiek, volume, improvisaties, dingen die niet in rock passen.
Na een passage bij Gabriel Rios en Novastar volgden nog bands, zoals Arsenal en Motek, maar toch wilde hij meer, als beroepsmuzikant en zoekt naar iets unieks. Na het bijwonen van een concert van de New Yorker Jonathan Kane, met drum, bas en vijf gitaren zette hij Manngold op, een band met twee drummers, twee gitaren en een bas. ‘De lijn zat in zijn hoofd: dynamiek, volume, improvisaties, dingen die niet in rock passen.
Accordeon is een instrument met een grote herkenbaarheid, meerdere gezichten en vele geheimen. Het is een Duits idee, gebaseerd op een 3000 jaar oud Chinees klankconcept, uitgewerkt door een Oostenrijker, geconcretiseerd in Parijs, geïndustrialiseerd in Italië en later gecommercialiseerd in Amerika, waar ze het ook wel eens hebben over the Squeezebox - kortweg: the box. Accordeon raakte al snel verspreid en ging zich nestelen in 1001 culturen. In de klassieke muziek, de jazz, de Argentijnse tango, de Braziliaanse Choro, opwindende balkanmuziek en overbekende songs in de popmuziek.
Gwen Cresens doorbreekt dus graag dan ook de genregrenzen, met een gezond gevoel voor tegendraadsheid en humor en grasduint geregeld in het rijke Braziliaanse repertoire of herwerkt parels uit de Franse filmmuziek. Maar hij houdt de ereplaats gereserveerd voor Astor Piazzolla, de grootmeester van de tango...
Gwen Cresens doorbreekt dus graag dan ook de genregrenzen, met een gezond gevoel voor tegendraadsheid en humor en grasduint geregeld in het rijke Braziliaanse repertoire of herwerkt parels uit de Franse filmmuziek. Maar hij houdt de ereplaats gereserveerd voor Astor Piazzolla, de grootmeester van de tango...
1 dag festival
Ziga Koritnik
1 dag festival
Dan Mohr
In april 2022 kwamen Paul Lytton (drums), Ken Vandermark (riet) en Nate Wooley (trompet), drie sleutelfiguren van de internationale experimentele muziekscene, samen voor een unieke reeks concerten in de Verenigde Staten. Vandermark en Wooley werkten de afgelopen zeven jaar reeds als duo, toerden zowel in de Verenigde Staten als in Europa met drie veelgeprezen albums onder de arm. Beiden hebben zelf al vele malen opgetreden en opgenomen met Lytton, en de drie brachten in 2012 een album met triomateriaal uit als onderdeel van de dubbel-cd, The Nows.
De geschiedenis van Paul Lytton in de geïmproviseerde muziek in Europa is legendarisch te noemen, en deze opvallende samenwerking met twee van de meest toonaangevende muzikanten van hun generatie Vandermark en Wooley, kan niet anders dan uitzonderlijke en uniek belevenissen opleveren.
De geschiedenis van Paul Lytton in de geïmproviseerde muziek in Europa is legendarisch te noemen, en deze opvallende samenwerking met twee van de meest toonaangevende muzikanten van hun generatie Vandermark en Wooley, kan niet anders dan uitzonderlijke en uniek belevenissen opleveren.
Nate Wooleys solospel wordt vaak genoemd als onderdeel van een internationale revolutie van de trompet in een improvisatie setting, en heeft internationale reeds veel bijval gekregen. Time Out New York heeft hem "een iconoclastische trompettist" genoemd, en Dave Douglas zei ooit: "Nate Wooley is one of the most interesting and unusual trumpet players living today, and that is without hyperbole". Zijn gezamenlijke werk als componist wordt geprezen door critici en ontving subsidies van de Foundation for Contemporary Arts en de Mid-Atlantic Arts Foundation.
Paul Lytton, een centrale figuur uit de Britse vrije improvisatiebeweging van de jaren zestig en zeventig, collega en vriend van ondermeer Derek Bailey, Evan Parker en Paul Rutherford, speelde een belangrijke rol bij het hervormen van de manier waarop drums en percussie werden gepercipieerd in vrije muziek. Hij is één van de weinige percussionisten uit die tijd wiens werk ervoor zorgde dat de drumkit als individueel instrument kon worden aanzien, niet dus als een stel jazzdrums, maar eerder als een reeks membranen waarop een atmosfeer kan worden gecreëerd. Zijn eerste experimenten met zelfgemaakte instrumenten en elektronica met Evan Parker hebben generaties ertoe aangezet om buiten systemen te kijken met namen als "jazz" en "improvisatie" en nieuwe manieren van communicatie in het moment te verkennen.
Ken Vandermark is sinds de jaren negentig een vaste waarde in de muziekscene van Chicago en heeft veel lovende kritieken gekregen voor zijn spel en zijn meerlagige composities, die een typisch evenwicht vinden tussen ingewikkelde orkestratie en gepassioneerde improvisatie. Hij heeft vele groepen geleid of was er lid van, heeft samengewerkt met een groot aantal veelgeprezen muzikanten van over de hele wereld, ontving in 1999 een MacArthur Fellowship, werkt als co-curator van de Option Series bij Experimental Sound Studio in Chicago, en leidt de muzikantencoöperatie, Catalytic Sound. Hij speelt tenorsaxofoon, klarinet, basklarinet en baritonsaxofoon.
one day fest
Redlightblue fest heeft nog een kanjer van formaat voor jullie in petto. Dit tweede internationale trio van de dag bestaat uit nog zwaargewichten uit de improv scene met John Butcher (GB), Florian Stoffner (CH) en Chris Corsano (USA). Hun project begon in 2022 met een residentie en toert nu door Europa.
Met open oren, responsieve spontaniteit en hun instinct op gevoel creëren deze drie muzikanten werkelijk kunst die zich situeert tussen kamermuziek en sound painting dat ademt tussen concentratie en het uiteenrafelen.
Met open oren, responsieve spontaniteit en hun instinct op gevoel creëren deze drie muzikanten werkelijk kunst die zich situeert tussen kamermuziek en sound painting dat ademt tussen concentratie en het uiteenrafelen.
John Butcher wordt geroemd als een saxofonist die probeert om te gaan met de uniciteit van tijd en plaats. Zijn muziek varieert van improvisatie, zijn eigen composities, meersporige stukken en verkenningen met feedback en ongewone akoestiek. Sinds het begin van de jaren 80 werkte hij samen met honderden muzikanten, waaronder Derek Bailey, Rhodri Davies, Andy Moor (EX), Phil Minton, Christian Marclay, Eddie Prevost, John Stevens' SME, Gino Robair, Polwechsel, Mark Sanders, John Tilbury, en Okkyung Lee.
“English saxophonist John Butcher may be among the world’s most influential musicians, operating at the cutting-edge of improvisatory practice since the ‘80s. Whenever an acoustic musician starts to sound like a bank of oscillators, a tropical forest, a brook or an insect factory, Butcher’s influence is likely nearby.” – New York City Jazz Record.
“English saxophonist John Butcher may be among the world’s most influential musicians, operating at the cutting-edge of improvisatory practice since the ‘80s. Whenever an acoustic musician starts to sound like a bank of oscillators, a tropical forest, a brook or an insect factory, Butcher’s influence is likely nearby.” – New York City Jazz Record.
Chris Corsano is een in de staat New York gevestigde drummer die sinds eind jaren negentig actief is op het snijvlak van collectieve improvisatie, freejazz, avantrock en noisemuziek. Zijn langdurige, energieke samenwerking met saxofonist Paul Flaherty begon in die jaren en combineerde de extatische collectivistische geest van de moderne free-jazz met de urgentie en intensiteit van hardcore punk, waardoor er ruimte bleef voor (semi-)tongue-in-cheek humor ( "De gehate muziek").
Een verhuizing naar het VK In 2005 verhuist Corsano naar de UK en brengt hem ertoe zijn solomuziek te ontwikkelen tot een dynamisch, spontaan gecomponeerd amalgaam van uitgebreide technieken voor drumstel en niet-percussieve instrumenten van zijn eigen makelij: b.v. gebogen vioolsnaren gespannen over drumvellen, gemodificeerde rietinstrumenten en voorraden resonerend metaal. Hij bracht 2007 en '08 door als drummer op Björk's Volta-wereldtournee, terwijl hij op zijn vrije dagen shows en opnames maakte met mensen als Evan Parker, Virginia Genta, C. Spencer Yeh en Jandek.
Toen hij in 2009 terugkeerde naar de VS, concentreerde Corsano zich weer op zijn eigen projecten, waaronder een duo met Michael Flower, Vampire Belt (met Bill Nace), Rangda (met Richard Bishop en Ben Chasny) en zette hij zijn solowerk voort met contactmicrofoons en synthesizers. . In 2017 ontving hij de Foundation for Contemporary Arts Grants to Artist Award.
Corsano's toewijding aan collectieve improvisatie heeft geleid tot samenwerkingen met vele geestverwanten en zijn optreden op meer dan 150 platen en 1000 live optredens. Hij werkte onder andere samen met: Paul Dunmall, Joe McPhee, Okkyung Lee, Mette Rasmussen, John Edwards, Sylvie Courvoisier, Nate Wooley, Jim O'Rourke & Akira Sakata, Merzbow, Nels Cline, Heather Leigh, Ghédalia Tazartès, Ken Vandermark... om er maar een paar te noemen.
"...seriously one of the most exciting drummers on the planet." -Adam Richards, indieworkshop.com
Een verhuizing naar het VK In 2005 verhuist Corsano naar de UK en brengt hem ertoe zijn solomuziek te ontwikkelen tot een dynamisch, spontaan gecomponeerd amalgaam van uitgebreide technieken voor drumstel en niet-percussieve instrumenten van zijn eigen makelij: b.v. gebogen vioolsnaren gespannen over drumvellen, gemodificeerde rietinstrumenten en voorraden resonerend metaal. Hij bracht 2007 en '08 door als drummer op Björk's Volta-wereldtournee, terwijl hij op zijn vrije dagen shows en opnames maakte met mensen als Evan Parker, Virginia Genta, C. Spencer Yeh en Jandek.
Toen hij in 2009 terugkeerde naar de VS, concentreerde Corsano zich weer op zijn eigen projecten, waaronder een duo met Michael Flower, Vampire Belt (met Bill Nace), Rangda (met Richard Bishop en Ben Chasny) en zette hij zijn solowerk voort met contactmicrofoons en synthesizers. . In 2017 ontving hij de Foundation for Contemporary Arts Grants to Artist Award.
Corsano's toewijding aan collectieve improvisatie heeft geleid tot samenwerkingen met vele geestverwanten en zijn optreden op meer dan 150 platen en 1000 live optredens. Hij werkte onder andere samen met: Paul Dunmall, Joe McPhee, Okkyung Lee, Mette Rasmussen, John Edwards, Sylvie Courvoisier, Nate Wooley, Jim O'Rourke & Akira Sakata, Merzbow, Nels Cline, Heather Leigh, Ghédalia Tazartès, Ken Vandermark... om er maar een paar te noemen.
"...seriously one of the most exciting drummers on the planet." -Adam Richards, indieworkshop.com
Florian Stoffners leven en werk situeert zich in Zürich, Zwitserland, maar zijn optredens zijn overal in Europa, solo of met verschillende groepen zoals Anna & Stoffner, Mein Freund der Baum, Elgar, Zimmerlin/Stoffner/Meier Trio. Florian was een van de laatste muzikanten die het geluk had een werkrelatie te hebben met iconisch slagwerker/drummer Paul Lovens (in feite in dezelfde tijd als Seppe Gebruers en Hugo Antunes).
Hij werkte en speelde reeds samen met Christian Weber, Marius Peyer, Ellery Eskelin, Hilaria Kramer, Dewey Redman, Michael Brecker, Joe Lovano, Samuel Rohrer, Bruno Amstad, Luca Ramella, Martin Schütz, Paul Lovens, Christoph Erb, Nils Petter-Molvaer, Johannes Enders, Arthur Blythe, Flo Götte, Joy Frempong, Rudi Mahall, Evan Parker, Kidd Jordan, Donald Miller en nog veel meer.
Hij werkte en speelde reeds samen met Christian Weber, Marius Peyer, Ellery Eskelin, Hilaria Kramer, Dewey Redman, Michael Brecker, Joe Lovano, Samuel Rohrer, Bruno Amstad, Luca Ramella, Martin Schütz, Paul Lovens, Christoph Erb, Nils Petter-Molvaer, Johannes Enders, Arthur Blythe, Flo Götte, Joy Frempong, Rudi Mahall, Evan Parker, Kidd Jordan, Donald Miller en nog veel meer.